«Σήμερον ἡ πλάνη κατήργηται, καί ὀδόν σωτηρίας ἐργάζεται ἡ τοῦ Δεσπότου ἐπέλευσις» (ευχή Μ. Αγιασμού)
Με αφορμή τη δράση διαφόρων τσαρλατάνων, οι οποίοι εκμεταλλεύονται τη σύγχυση και την άγνοια του λαού στρέφοντας τον σε ξένες ατραπούς προσπαθώντας να προσφέρουν διέξοδο στις πνευματικές των ανησυχίες, εδώ στην Ορθόδοξη και πολιτισμένη Ελλάδα, έκανα τη σκέψη ότι πρέπει να σας ενημερώσω διότι πολλοί τριγυρνούν μοιράζοντας μαγικά «νερά», ξόρκια, βότανα. Επίσης υπάρχουν, δυστυχώς, συνάνθρωποι μας, που εκλαμβάνουν ως μαγικά, τα αγιαστικά μέσα της Εκκλησίας, αυτά που παρέχουν την Θεία Χάρη. Βέβαια αυτό δεν είναι σωστό ούτε λογικά, ούτε από πνευματική άποψη. Μια απλή αντιπαράθεση το αποδεικνύει.
Σήμερα, για παράδειγμα, γιορτάζουμε τη Βάπτιση του Χριστού και τη φανέρωση της Αγίας Τριάδος. Σε ανάμνηση η Ορθόδοξη Εκκλησία τελεί το Μεγάλο Αγιασμό. (Έχω αναφερθεί σ’ αυτόν σε προηγούμενη ομιλία μου). Με τον αγιασμό των υδάτων γίνεται και ο αγιασμός των πιστών. Το νερό, κυρίαρχο στοιχείο στην κτίση (αφού καταλαμβάνει τα 3/4 της γης και τα 2/3 του σώματος μας) δέχεται τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, μέσω της ευλογίας και των ευχών του κανονικού λειτουργού. Έτσι το υλικό στοιχείο, το κτιστό, μετέχει των ακτίστων ενεργειών. Δεν μεταβάλλεται η ουσία του, παραμένει νερό, όμως χαριτώνεται, αγιάζεται, αφθαρτοποιείται, (δε χαλάει) είναι θα λέγαμε, τηρουμένων των αναλογιών, μια πρόγευση του εξαγιασμού του ανθρώπου και όλης της κτίσης, αισθητής και νοητής.
Για να πετύχουμε τα παραπάνω υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις, γιατί, όπως προείπα, τα αγιαστικά μέσα της Εκκλησίας δε λειτουργούν αυτόματα, μαγικά, εκβιάζοντας κατά κάποιο τρόπο τη βούληση μας. Ο Θεός σεβόμενος την ελευθερία, που ο ίδιος μας χάρισε, απαιτεί τη συνέργια μας για τη σωτηρία μας, δε μας εξαναγκάζει να Τον ακολουθήσουμε. Το ίδιο γίνεται με τον Αγιασμό. Απαιτείται από μας να δείξουμε πίστη, ευλάβεια και πνευματικό αγώνα. Έτσι ελκύουμε τη Χάρη του Τριαδικού Θεού που παρέχεται με τα μυστήρια, τις ευχές, τα λείψανα των Αγίων, τις ιερές εικόνες, τον Αγιασμό και από τα υπόλοιπα αγιαστικά μέσα.
Όλα αυτά δεν είναι θεωρητικές συλλήψεις ή αφηρημένες φιλοσοφικές διδασκαλίες. Στηρίζονται στην εμπειρία όλων των συνειδητών μελών της Εκκλησίας, περισσότερο στην εμπειρία των Αγίων μας. Στηρίζονται σ’ αυτά που βλέπουμε, ακούμε και ψηλαφούν τα χέρια μας, όπως λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης. Τα θαύματα, το πασχαλινό φως, η αφθαρσία των λειψάνων των Αγίων και του Αγιασμού, μαζί με πολλά άλλα γεγονότα, το αποδεικνύουν.
Αντίθετα με τα παραπάνω, τα μαγικά παρασκευάσματα, ακόμη και όταν χρησιμοποιούν «αγιωτικά» λόγια, σταυρούς, εικόνες, οράματα, όνειρα, έχουν προέλευση δαιμονική. Μάλιστα το γεγονός ότι εμφανίζονται συγκαλυμμένα, με «θρησκευτικό» χρώμα, υποκριτικά, αποκαλύπτουν ότι εμπνέονται από τον αρχηγό του ψεύδους.
Οι μάγοι, τα μέντιουμ, οι μελλοντολόγοι, οι αστρολόγοι και τόσοι άλλοι, που κατακλύζουν τη χώρα μας και προβάλλονται από τον τύπο και την τηλεόραση, όταν δεν είναι απατεώνες, που μας βλάπτουν οικονομικά, είναι πνευματικοί καταστροφείς. Μας απομακρύνουν από το Θεό τόσο, όσο και από τον εαυτό μας. Τα ξόρκια που προσφέρουν, έναντι αδρής αμοιβής, είναι ανενεργά, ψεύτικα. Οι συμβουλές τους, γενικότητες. Τα «μαγικά» τους αηδή και εν πολλοίς επικίνδυνα ή προϊόντα ιεροσυλίας. Ο «πελάτης» μεταβάλλεται σε άβουλο ον, που χωρίς να συμμετέχει στις διεργασίες νομίζει ότι λύνει τα προβλήματα του. Όμως, δυστυχώς, είναι πάμπολλες και πασίγνωστες οι περιπλοκές που δημιουργούνται, σε προσωπικό, οικογενειακό και κοινωνικό επίπεδο, όταν παραβλέπεται η ανθρώπινη προσωπικότητα. Παραδίνοντας τον εαυτό μας ή άλλους στους μάγους, δίνουμε έδαφος στο Σατανά να μας κάνει παιχνιδάκι στα χέρια του, αποβάλλοντας την προστασία που μας χαρίζει η πανοπλία του Χριστιανού, που ενδυθήκαμε με το Βάπτισμα μας. Στηριγμένοι σε ανεδαφικές ιδέες, υποθετικές θεωρίες, σε ανύπαρκτη μεταφυσική και σε τυχαία γεγονότα, διαλύουμε τη ζωή μας και χάνουμε την ψυχή μας.
Από την άλλη, είναι τραγικό και ταυτόχρονα αστείο, αλλά και δείγμα της υποτονικής πνευματικότητας μας, να εκλαμβάνουμε και να χρησιμοποιούμε π.χ. τον Αγιασμό εν αγνοία του λήπτη, σε φαγητό, ή ποτό, ή να τον εξαναγκάζουμε να τον πιει, σαν να είναι ψευτομαγικό ή σαν να τον αγιάζει με το ζόρι, χωρίς την συγκατάθεση του. Πράγματι αστείο φαινόμενο, αλλά και τραγική η άγνοια μας γύρω από τα θέματα της πίστεως μας.
Η αντιπαράθεση έκανε φανερό ότι καμιά σχέση δεν έχουν τα μαγικά με τα αγιαστικά μέσα και όντως «σήμερον η πλάνη κατήργηται, και οδόν ημίν σωτηρίας εργάζεται η του Δεσπότου επέλευσις» όπως λέει το ρητό από την ευχή του Μεγάλου Αγιασμού, που θέσαμε προμετωπίδα του λόγου μας.
Η Εκκλησία θέλει συνειδητά μέλη και ο Χριστός δε θέλει φανατικούς αμαθείς οπαδούς, αλλά πληροφορημένους, φωτισμένους, πιστούς μαθητές, «φίλους» όπως ο ίδιος είπε. Ας χρησιμοποιούμε, λοιπόν, με επίγνωση τη Θεία Χάρη που μας παρέχει. ΑΜΗΝ._
Εκφωνήθηκε στον Ι. Ν. Αγ. Τριάδος Τραγίλου την 6ην Ιανουαρίου 1999.